Odkrycie neutronu


Walther Bothe i Herbert Becker w 1930 roku badali oddziaływanie cząstek alfa z lekkimi atomami. Bombardując cząstkami alfa beryl, zauważyli oni, że emituje on niesłychanie przenikliwe promieniowanie, które przechodzi nawet przez dwudziestocentymetrową ścianę wykonaną z ołowiu. Promieniowanie to nazwano promieniowaniem berylowym. Podobne eksperymenty przeprowadzali małżonkowie Frederic Joliot i jego żona Irena Joliot-Curie. Zarówno jedni, jak i drudzy błędnie sądzili, że mają do czynienia z promieniami Roentgena.

W 1932 roku James Chadwick wykonał podobne doświadczenie, ale dodatkowo w pewnej odległości od tarczy umieścił wosk parafinowy. Gdy promieniowanie berylowe trafiały na wosk, to wybijały z niego protony. Energia, zawarta w promieniach Roentgena, wystarczyła do uwolnienia elektronów z atomów parafiny, ale nie mogła doprowadzić do wybicia protonów. Chadwick stwierdził, że wybicie protonów musiało być spowodowane przez promieniowanie obojętnych cząstek, które mają masę zbliżoną do masy protonu. Cząstki te nazwano neutronami.

Neutrony dzięki temu, że są obojętne, mogą przenikać przez grube warstwy materiałów (takich jak na przykład ołów). Jest tak, gdyż ich ruch nie jest zaburzany przez cząstki naładowane dodatnio, bądź ujemnie, które wchodzą w skład atomów materiału, przez który mają przechodzić neutrony.


Symbol
Klasyfikacja barion, hadron
Ładunek
Masa
Spin 1/2
Struktura udd
Tabela: Podstawowe własności neutronu.

wróć
Odkrycie elektronu
Odkrycie protonu
Odkrycie pozytonu
Odkrycie neutrina
idź do spisu treści