Nazwy plików w Linuksie mogą być bardzo długie, zwykle utworzone z co najwyżej 255 znaków z poniższej listy:
ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ
abcdefghijklmnopqrstuvwxyz
0123456789+-._
Jeśli trzeba zapewnić zgodność ze starszymi wersjami Linuksa, to nazwy powinny być
ograniczone do 14 znaków. Komenda stat -f -c "%l" plik (%el, nie %jeden) pozwala
określić maksymalną długość nazwy pliku wspieraną przez dany system plików. Zob. także
Pliki i systemy plików.
Nazwy powinny zaczynać się od litery lub cyfry; pozostałe 4 znaki mogą być używane wewnątrz nazwy.
Pliki rozpoczynające się od kropki są traktowane jak pliki ukryte, których nie pokazuje
komenda ls. Używane są do przechowywania informacji konfiguracyjnych dla różnych
programów. Odradza się także stosowanie myślnika na początku nazw plików, bo może to
prowadzić do błędnej interpretacji komendy, gdzie taka nazwa występuje (powłoka parsując
komendę traktuje myślnik jako znak poprzedzający opcję!).
Nazwy plików mogą zawierać znaki właściwe dla alfabetów narodowych. Wówczas pojawia się
problem standardu, w którym są kodowane (ISO 8859-1/ISO-Latin-1, ISO 8859-2/ISO-Latin-2,
UTF-8). W razie potrzeby można użyć programu convmv do zmiany kodowania w nazwach
plików.
labul@centos7-1 ~]$ touch żółć.txt
labul@centos7-1 ~]$ convmv [--notest] -f utf-8 -t latin-2 żółć.txt
Najważniejsze komendy dla plików i katalogów: cd, cp, find, less, ln,
locate, ls, mkdir, more, mv, pwd, rm, rmdir, touch,
updatedb, xargs.
Zob. Przykłady użycia convmv, ls, etc..
Zob. Przykłady użycia xargs.